Magnus van Saksen

Magnus van Saksen (ca. 1045 - Ertheneburg, 23 augustus 1106) was de oudste zoon van hertog Ordulf van Saksen, van het Huis Billung, en Wulfhilde van Noorwegen. Hij was hertog van Saksen.

Magnus was een belangrijke tegenstander van aartsbisschop Adelbert van Bremen. Adelbert was raadsman van de minderjarige koning Hendrik IV en daardoor een van de machtigste hovelingen. In 1066 wist Magnus te bereiken dat Adelbert moest terugtreden.

Magnus steunde in 1071 het verzet van Otto I van Northeim tegen diens vermoedelijk oneerlijke proces. Otto en Magnus werden daarop gevangengezet in de Harzburg. Otto werd in 1072 vrijgelaten maar Magnus bleef gevangen omdat hij weigerde zijn aanspraken op de hertogstitel van zijn vader op te geven. In 1073 werd de Harzburg door een bende opstandige boeren veroverd en werd Magnus vrijgelaten. Hendrik sloot in 1074 vrede met de opstandige Saksen en erkende Magnus als hertog. Magnus steunde aanvankelijk tegenkoning Rudolf van Rheinfelden en redde zijn leven tijdens de slag bij Mellrichstadt. Korte tijd later verzoende Magnus zich echter met Hendrik. Magnus is begraven in de Sankt Michaelisdom van Lüneburg (stad).

Magnus was gehuwd met Sophia van Hongarije (-1095), dochter van koning Béla I van Hongarije, weduwe van Ulrich I van Weimar, markgraaf van Istrië, en werd vader van:

• Wulfhilde (1072-1126), gehuwd met Hendrik IX van Beieren (-1126)
• Eilika (-1142), was verloofd met Udo II van Stade maar die verbrak de verloving om te kunnen trouwen met de mooie Irmgard van Plötzkau. Eilika trouwde met graaf Otto van Ballenstedt (-1123) en werd de moeder van Albrecht de Beer.